Długa historia szlachetnego i dumnego narodu Gruzinów jest w wielkim skrócie i przenośni jakby ilustracją i konsekwencją legendy.
Z zapisków kronikarskich dowiadujemy się jak trudno było Gruzinom otrzymać tę górzystą krainę daną im przez Boga, tak łakomą dla sąsiadów bliskich i dalszych. Napadali na Gruzję Rzymianie, Bizancjum, Arabowie, Mongołowie, Persowie, Turcy, Rosjanie. Rozdzielani etnicznie, rozrywani terytorialnie, dotrwali przez tysiąclecia do naszych czasów jednoczeni mądrością swoich władców, ogromnym umiłowaniem wolności i przysłowiową cnotą męstwa i waleczności.
Istotnym czynnikiem integrującym i umacniającym państwowość tych plemion góralskich, które składały się na Gruzję, było przyjęcie już w 337r. chrześcijańskiego obrządku syryjsko-bizantyjskiego. Bardzo szybko ustanowiono odrębny autokefaliczny kościół prawosławny gruziński, z liturgią i śpiewami w języku staro-gruzińskim, z gruzińskim zwierzchnikiem - Katolikosem.