Tłoczno było wokół Stwórcy, bowiem każdy chciał otrzymać najlepszy kawałek. Tylko Gruzini usiedli nie opodal kołem i skracali oczekiwanie ¶piewem. Skończył wielki Szafarz rozdawać ziemię, a Gruzini ci±gle ¶piewali. Usłyszeli te pienie anieli, najmuzykalniejsi mieszkańcy niebios i polecieli do Pana: "Panie wszystkich ludów, zapomniałe¶ o Gruzinach". Stropił się Dobry Ojciec i powiada: "ale ja już wszystko rozdałem... chociaż zostawiłem sobie najpiękniejszy skrawek na tej ziemi, gdzie góry dotykaj± mojego nieba i schodz± do łagodnego jak baranek morza. WeĽcie tę działkę, tyle piękn± ile trudn± do zamieszkania."
I stanęli Gruzini przed ¶cian± skał i zaczęli ¶piewać; ¶piewali pie¶ń rado¶ci i dziękczynienia: siln± potężn± pie¶ń na chwałę Stwórcy. I rozst±piły się góry, roz¶cieliły się przed nimi złotorunne ł±ki Kolchidy, hen ku dobremu morzu o czarnych grzebieniach fal. I zeszły z białych szczytów srebrzyste strumienie i splotły się w rzeki - i powstała Gruzja.
